روز شنبه 27 آوریل گروه موسیقی«شن» که فعالیت خود را از آخرین روزهای سال 2012 آغاز کرده است دومین کنسرت خود را در مونترال اجرا کرد. این کنسرت که به سبک کنسرت‌های زیرزمینی در ایران و در فضایی متفاوت اجرا شد مخاطبان خاص و محدودی داشت که همه با دعوت شخصی حضور یافته بودند. شبِ کنسرتِ گروه شن را شاید بتوان یکی از خاص‌ترین شب‌ها در کارنامه هنری این گروه دانست. انتخاب فضای کنسرت که در یک سالن کوچک زیرزمینی که در واقع یک استودیو در مقابل مترو پارک بود خود از ویژگی‌های خاص این کنسرت بود. شرکت‌کنندگان که فضای اجرای کنسرت خاطره اجرای کنسرت‌های زیرزمینی را برایشان تداعی می‌کرد با وجد و اشتیاق هر چه بیشتر منتظر اجرای برنامه بودند.
کنسرت ساعت 8 و ده دقیقه شب با پیش‌درآمدی از قطعه‌هایی که کاوه هاشمی برای آخرین آلبوم خود ساخته بود شروع شد. سپس «کاوه هاشمی» مدیر گروه «شن» به حاضران خوش‌آمد گفت. وی به معرفی بخش اول پرداخت و گفت: این بخش از چهار آهنگ تشکیل شده که مربوط به بخش «عشق» است و بیشتر آهنگ‌ها احساسی و از آلبوم‌هایی است که در سال‌های گذشته از من منتشر شده‌ است. سپس قطعه‌های هر یک از آهنگ‌ها به نام‌های ابدیت، پیدا، امشب بیا و بیشتر از فراموشی، نواخته شد.
کاوه هاشمی که گیتاریست اول و خواننده گروه نیز بود با حس هر چه تمام‌تر ابیاتی را که سروده بود اجرا می‌کرد. این حس این قدر قوی، تاثیرگذار و زیبا اجرا شد که تعدادی از شرکت‌کنندگان را تحت تاثیر خود قرار داد و اشک آنها را درآورد.
به گفته یکی از شرکت‌کنندگان یادآوری خاطرات ایران و سختی کار هنرمندان با استعداد در ایران با شنیدن این آهنگ‌ها تاثیر نوستالژیکی برایش ایجاد کرد و اشکش را درآورد. همین شر کت کننده می‌گوید: «از سوی دیگر متن آهنگ‌ها آنقدر با ظرافت و زیبایی نوشته شده که هر مخاطبی را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.» وی ادامه داد: «شاید سبک راک متناسب‌ترین قالب برای شعر‌های موزون و کلاسیک فارسی نباشد اما این گروه با انتخاب بهترین محتوای ممکن برای موسیقی سبک راک ترکیبی جدید را عرصه کردند که مورد توجه‌ام قرار گرفت.»
بعد از اتمام بخش اول آهنگ‌ها و در فاصله زمان استراحت در حالی که بسیاری از شرکت‌کنندگان در حال گرفتن عکس با اعضای گروه بودند به سراغ‌شان رفتم تا نظرشان را درباره اجرا بپرسم. صادق یکی دیگر از شرکت‌کنندگان در این کنسرت که خیلی تحت تاثیر این برنامه قرار گرفته بود به هفته گفت: میلی به شرکت در این برنامه نداشتم و تنها به خاطر اینکه همسرم قصد آمدن به این کنسرت را داشت، وارد شدم اما الان در حالی که بخش اول این کنسرت را دیدم و شنیدم با خوشحالی می‌توانم بگویم که از آمدن و گوش‌دادن به آهنگ‌ها لذت بردم و با غرور می‌گویم خوشحال هستم که با این گروه آشنا شدم.
وی درباره تاثیر و گسترش این آهنگ‌ها در جامعه ایران گفت: من فکر می‌کنم این یک وسیله دیگری‌ است که مردم و جوانان ایرانی برای بیان احساسات‌شان و اعتراض به شرایط موجود در جامعه از آن استفاده می‌کنند. این موسیقی الان در جهان از جایگاه خاصی برخوردار است و هنرمندان ایرانی نیز در آن رو به پیشرفت هستند و این از جنبه‌های مثبت ماجرا است.
بخش دوم برنامه بعد از ده دقیقه آغاز شد بخش اعتراضی، اعتراض به شرایط موجود جامعه ایران، اعتراض به داشته‌ها و نداشته‌هایمان به آنچه که دوست‌داریم اما نداریم. سه آهنگ اول به نام‌های نامردی، یه جرعه شیرین یه جرعه زهر، نابالغ اجرا شد بعد کاوه هاشمی بعد از تشویق از سوی شرکت‌کنندگانش به معرفی گروه پرداخت. وی گفت: خوشحالم که با چنین دوستان هنرمندی می‌نوازم و افتخار همکاری با آنها را دارم. سعید مرادزاده« صدای دوم و گیتاریست»، بابک نامور« ویلون و پیانو»، رضا رضایی« گیتار باس» و علی سلیم شیرازی «دستگاه جاز» اعضای گروه شن هستند. در ادامه برنامه دو قطعه دیگر به نام های دینا ساکت نشسته و خورشیدی هم هست نیز اجرا شد. در پایان نیز شرکت‌کنندگان با نوشتن جملاتی در دفترچه خاطرات این گروه از آنها به خاطر اجرای‌شان قدردانی کردند و هر یک از احساساتی که درباره گروه داشتند، نوشتند.
نغمه دیگر شرکت‌کننده در این برنامه درباره اجرای گروه شن گفت: از اجرای این گروه لذت بردم . برایم جالب بود که فضای کنسرت راک شبیه به بقیه کنسرت‌های راک بود که رفته بودم اما مدیر گروه از شرکت‌کنندگان در کنسرت عذرخواهی می‌کرد شاید به این خاطر که جامعه ایرانی با فضای این کنسرت‌ها آشنایی زیادی ندارند. با وجود اینکه اولین کنسرت راک ایرانی بود که در آن شرکت می‌کردم و آهنگ‌ها را می‌شنیدم برایم از جذابیت زیادی برخوردار بود. من در مونترال کنسرت گروه پلیس را رفتم اما به جرات می‌گویم که از کنسرت گروه شن خیلی بیشتر لذت بردم.
نغمه در ادامه با تاکید و حمایت از فعالیت این گروه‌ در مونترال گفت: من تصور می‌کنم که حضور و پشتیبانی از این افرادی که آهنگ‌های اجتماعی می‌سازند ضروری است. از طرفی هر یک ترانه‌ای که اجرا شد یک پیام اجتماعی به دنبال خودش داشت و خوب است که جامعه ایرانی از این گروه ها حمایت کنند از سوی دیگر به نظر من این گروه ابتکاری به خرج داده بودند که آهنگ‌ها خیلی دلنشین شده بود و این خود برای من قشنگ بود.